ESRAR DEDE

(1748-1796)
Dîvan şâiri. İstanbul’da doğdu. Asıl adı Mehmed’dİr. Bî-zebân Ahmed’in oğludur. İyi bir tahsil görmüş, Arapça, Farsça, Rumca, Lâtince ve İtalyanca öğrenmiştir. Mevlevî tarikatına girmiş, Şeyh Gâlib’in dervişi olmuştur (1790). Uzun süre Galata Mevlevîhânesi’nde yaşamış ve İstanbul’­da ölmüştür. Aynı Mevlevihane’nin bahçesine gömüldü.
Mevlevîliğe samimiyetle bağlanmış, şiirlerinin bir kısmın­da Mevlana’ya olan sevgisini anlatmıştır. Devlet büyükleri­ne kaside yazmamıştır. Şiirlerinde İncil’den alınmış unsurlar görülür. Mevlevî şâirlerin en fyilerindendir. Şeyh Gâlib’in te­siri altında kalmıştır. Berrak ve tatlı bir dili vardır. İfadeleri sağlamdır. Aşk şiirlerinde daha başarılı olmuştur.

Eserleri:

1. Dîvan (Elzayması ve matbu nüshaları vardır), 2. Tezkire-i Şuarâ-yı Mevlevîyye (Elyazması halindedir), 3. Lugat-ı Tllyan (Italyanca-Türkçe lügat denemesi, elyazması hâlinde).