AHMED-İ DAİ
(? 1421)
Şâir, yazar, âlim. Germiyanoğullan Beyliği sahasında yetişen, kadılık yapan, şâirlerdendir. Osmanoğulları’ndan Emir Süleyman, Çelebi Mehmed ve II. Murad’a yakın olmuştur. Sultan II. Murad’ın hocasıdır. 1421’de ölmüştür.
Türkçe’nin sanat dili olarak gelişmesine hizmet etti. Eserlerinin bir kısmı manzum, bir kısmı mensurdur. İran edebiyatından tercümeleri vardır.
Manzum eserleri: 1. Dîvan, 2. Esrar-nâm e, 3. Camasb-nâme Tercümesi, 4. Cenk-nâme (Orijinal bir mesnevdir), 5. Ukûdü’l-Cevâhir (Farsça sözlük), 6. Farsça Dîvan, 7. Mutâye-bat, 8. Mansur-nâme Tercümesi, 9. Vasiyet-i Nûşirevan Ter* cümesi. Mensur eserleri: 1. Ebülleys Semerkandî Tefsiri
Tercümesi, 2. Eşkâl-i Nâsır-ıTusî (Astronomi ile ilgili), 3. Te-ressül (Nesir üslûbu hakkında), 4. Tâbir-nâme, 5. Miftahü’l-Cenne, 6. Sirâcu’l-Kulüb, 7. Tıbbı Nebevî, 8. Âyete’l-Kürsi Tefsiri Tercümesi, 9. Tezkiretü’l-Evüya Tercümesi. [“Prof. İsmail Hikmet Ertaylan, Ahmed-i Dât, Hayâtı ve Eserleri, İst. 1952”, bu konuda yazılan değerli bir monografidir.]
